Een sprong in het diepe

Dat moment dat je besluit vast staat, je dient je ontslagbrief in en weet dat er een tijd aanbreekt die je niet eerder kende.

Want na je basisschool, ging je naar de middelbare school, toen fietste je door het MBO naar een HBO diploma en wilde je zo snel als je kon jezelf 'bewijzen' op de arbeidsmarkt. Als je daar als werknemer dan nog een paar keer onderuit ging omdat je te hard piekte of omdat je voornemens was de hele wereld te redden...
Dan volgt er een tijd in je loopbaan dat je eindelijk lekker op je plekje zit, je werk gaat je gemakkelijker af, er komt routine, kennis en ervaring....

Maar dan klopt dat gevoel aan;
oké, ik doe nu wat ik hoor te doen.
En nu??

Je waagt de sprong in het diepe en zet je ontslag door, op je laatste werkdag knuffel je je lieve collega's gedag en stap je in de auto naar huis. Weer een nieuw gevoel in die onderbuik; wie ben je zonder je baan? Alsof ik zonder caseload, werktelefoon, gevulde mail-inbox en een volle to-do lijst ineens niet meer van (maatschappelijke) betekenis was.

Nadat ik ben gestopt in de jeugdzorg voelde ik pas hoezeer ik mezelf identificeerde met al die rollen die ik zelf op me had genomen. En hoe (over)verantwoordelijk ik me al die jaren had gevoeld voor o.a. mijn caseload. Er zat voor mij maar 1 ding op, terug naar de kern. Hoe ik dat deed lees je hier onder.
Een uitdagende tijd hoor!